ముసుగు

కొన్నాళ్ళ క్రిందటి ఒక సాదా సీదా ఘటన..

దేశంకాని దేశంలో ఓ శుభోదయాన ఆఫీస్‌కి వెళ్ళటానికి బస్‌స్టాప్‌లో ఎదురు చూస్తూ, దారెంబడి వచ్చిపోయే కార్లనీ, దారి పక్కన విచ్చుకున్న గడ్డి పూలనీ, తేట తెలుగులాంటి ఆకాశాన్ని చూస్తూ, ఆలోచిస్తూ ఉండగా...

ఎదురుగా ఓ పెద్దాయన..మొహమాటం లేకుండా తిన్నగా నా దగ్గరకి వచ్చేసి, చుట్టూ ఉన్న చెట్లనీ, ఎగురుతున్న పిట్టలనీ నాకు చూపిస్తూ ఏదో చెప్పటం మొదలెట్టారు..

జర్మన్ భాషలో అక్షరాలు, అంకెలు తప్ప పై తరగతులు చదువుకోని నాకు ఆయన చూపించేవి కనబడటం తప్ప, చెప్పేది ఒక్క ముక్కా అర్థం కాలేదు; అర్థం కాలేదు పాపం అని ఆయన కూడా పెద్దగా జాలి చూపించలేదు! ఈ సారి నీలాకాశం, ఋతువులు అలా అలా సాగింది వాక్ప్రవాహం ...

ఆ ప్రవాహం అలా ఆయన అత్త మామలగురించి, చిన్నప్పటి సంగతుల గురించి, రెండో ప్రపంచ యుద్దం గురించీ, ఇలా మరెన్నో పాయలను కలుపుకుని స్వరరాగ గంగా ప్రవాహంలా మారుతుండగా, నాకు ఓ విషయం స్ఫురించింది. ఆయన మాట్లాడే భాష ఒక్క ముక్క అర్థం కాక పోయినా, చెప్పే విషయం మాత్రం అర్థం అవుతుంది నాకు..స్పష్టంగా! అంతే కాదు, ఆయన చెప్పేది నాకు సోదిలా అనిపించటం లేదు. ప్రతి మాటా మనసు పెట్టి వింటున్నాను..ఏదో మొహమాటనికి నటించకుండా. ప్రతిస్పందిస్తూ.

ఒక దేశం కాదు, ఒక భాష కాదు, ఒక మతం కాదు, ఒక వయసు కాదు. ఏదీ సరి పోలదని ఆయనికీ తెలుసు. అయినా నాతో మాట్లాడాలని, నాకు అర్థం కాకపోయినా నాకు ఎదో చెప్పాలని ఆయనికి ఎందుకు అనిపించింది??

స్థూలంగా చూస్తే ఇది అంతగా పట్టించుకోవలసినవసరం లేని ఒక సాదా సీదా ఘటనే - ఉబుసుపోక ఓ పెద్ద మనిషి చెప్పిన కబుర్లు. కాని నిజంగా ఇందులో ఎమీ లేదా?

మనసు విప్పి మాట్లాడుకోవటానికి, నిజాయితీగా మనసులో భావం పంచుకోవటానికి అసలు నిజంగా భాషతో అవసరం ఉందా? ఇలా మనసుతో మాట్లాడే అవకాశం మనకి ఎప్పుడు దొరుకుతుంది? ఆ అవకాశం మనం కల్పించుకుంటున్నామా?

అసలు ఇలా మనం సాటి మనిషితో మాట్లాడి ఎన్నాళ్లయింది - మనసులో ఉన్నది ఉన్నట్లు చెప్పుకుని, మొహమాటలు, భేషజాలు లేకుండా? నోరు తెరిచి ఒక మాట చెప్పుకోవటానికి ఎన్నో వడపోతలు. అంతకు ముందు మనలోపలి మనిషి మీద కప్పుకున్న ఎన్నో ముసుగులు!

మార్చుకోవటానికీ, నేర్చుకోవటానికీ జీవితంలో అనూహ్యమైన మలుపులు, అపూర్వమైన మనుషులే తారసపడనవసరం లేదు. అర్థం చేసుకునే హృదయం, స్పందించే మనసు ఉంటే మనకు ఎదురై ప్రతిఘటనా, ప్రతిమనిషి, నేర్పించే గురువులే కదా!

బహు తేలికైన పని

లోకంలో నూడుల్స్ చెయ్యటం కంటే తేలికైన పని ఏదయునా ఉంది అంటే అది బహుశా ఉచిత సలహాలు/అభిప్రాయాలు విరజిమ్మటమేనేమో...

"లాభం లేదండీ, ఇక్కడొక ఫ్లై-ఓవర్ లేపాల్సిందే" నిస్సిగ్గుగా ఫుట్ పాత్ మీదకి బైక్ ఎక్కించేసి, సిగ్నల్ కోసం ఆత్రంగా ఎదురుచూసే ఓ పెద్ద మనిషి వ్యాఖ్యానం...

"వ్యవస్థ లో సమూలంగా మార్పు రావాలండీ..ఈ కుళ్ళు రాజకీయాలు చూస్తుంటే సమాజం ఎటు పోతుందా అని అనిపిస్తుంది" వాపోతుంటాడు ఎన్నడూ ఓటెయ్యని ఓ ప్రబుద్ధుడు...

"మనమూ ఒక బ్లాగు పెట్టేసి జనాలకి ఉపదేశం చేసేస్తేనో" అని ఆఫీసు టైం లో తెగ ఆలోచించేస్తుంటాడు నాలాంటి ఓ బడుద్ధాయి...

ఎక్కడో చదివాను...

ఓ పెద్దమనిషి బ్రతికినన్నాళ్ళూ సమాజాన్ని ఎలా సమూలంగా మర్చేద్దామా అని తెగ ప్రయత్నించి ప్రయత్నించి ఓడిపోయాట్ట. చరమాంకం లో జ్ఞానోదయం అయి తన సమాధి దగ్గర ఇలా నోట్ వ్రాపించుకున్నాడట:

"సత్యం ఆలస్యంగా అవగతం అయ్యింది...సమాజాన్ని మార్చాలనే తపనలో నా గురించే మర్చాను! మార్పుని నాతో మొదలుపెట్టి నా వ్యక్తిత్వాన్ని ఆదర్శంగా మలచుకుని ఉంటే, నన్ను చూసి కనీసం నా కుటుంబం మారేదేమో. నా కుటుంబాన్ని చూసి ఇరుగు పొరుగు, వారిని చూసి నా ఊరు, ఊరిని చూసి సమాజం మారేదేమో కదా"

లోకం సంగతి తర్వాత తమ్ముడూ...ముందు మనల్ని మనం సంస్కరించుకుందాం!!

What do you want to be?

The constant urge to be a better person is the single most quality that, I feel, separates the individuals into a respectable class and the ordinary ones. Simply because none of us are born great and this urge is the one that makes people to remain humble in the process and to succeed ultimately.

That is the reason I always used to put my "goal in life" in autograph books as "to be a better person". While I agree that I have that desire still with me, I only know to what extent I progressed in that direction. May be it's that desire that keeps me (at least try to be) humble. But it takes commitment and sincerity to actually progress, and that was something I did not have to a good extent.

Be a better person

Goals & Responsibilities

I have heard many 'accomplished' people mentioning proudly about their achievements in life - be it intellectual, social or any other. In general being very happy talking about those accomplishments, these people also do not forget expressing their regrets. Regrets like "I had to struggle so hard to come to this position, so had worked day and night, in the process unfortunately could not spend much needed time with the family". They also invariably thank spouses for their understanding nature, and for being patient throught out their life, so that they can better focus and achieve their goals.

That's escapism at its best! You neglect your duties intentionally and try to compensate for all that with few words of regret. Is that what you want to be? My friend, life is all about balancing - you come to this world not only to achieve certain goals, but also to perform your duties first. You are a responsible citizen, a caring spouse, a father/mother, a son/daughter, and you have various roles in the society. If every one in this world ignores one's social responsibilites so as to better concentrate on achieving goals, the world would have been a hell to live in. Try to understand - the satisfaction of being publicly recognised for some great achievements is nothing compared to the inner satisfaction of being a balanced person.

Duties first, Goals next.